Column: ‘Nutteloze weerpraatjes’ #weer

Column: ‘Nutteloze weerpraatjes’

In Nederland heb je mensen die keuvelen over het weer. Sinds jaar en dag is het voor miljoenen een gespreksonderwerp dat minimaal eens per dag voorbij komt. Bij de koffieautomaat, op Facebook of in de Albert Heijn. Een weerpraatje is gauw gemaakt, een InstaWeather-app is gauw geïnstalleerd een foto die de temperatuur in je auto showt, is gauw gepost…

Je zult maar kapper zijn. In dát geval is ‘t zelfs een gespreksonderwerp dan sowieso eens per klant langskomt. Sowieso inderdaad: want naast de dagelijkse weervoorspellingen, is vakantie daar ook trending topic, dus kán ‘het weer’, meerdere malen voorkomen. ‘Ga je nog op vakantie? Ja, naar Curacao? Leuk! Och, lekker weer daar hè. Ja, veel beter dan in Nederland….’ Dat idee.
Boeren houden ook veel weerpraatjes. Dit lijkt me zonneklaar: die groep heeft het weer nodig om hun activiteiten af te stemmen en aan te passen. Minder nutteloos dus. Die boeren zetten hun bevindingen daarbij heus niet op Facebook. Daar hebben ze helemaal geen tijd voor. Zouden ze misschien wel moeten doen. Want aan hun slimheid heb je doorgaans meer dan aan de eerste de beste klimaatbeunhaas op de verjaardag van tante Truus die het weer van over 1,5 week denkt te kunnen voorspellen.
Ach ja… ‘t Is misschien ook wel een beetje logisch. In Nederland is dat verrekte weer zó weerbarstig en zó verschrikkelijk recalcitrant en onvoorspelbaar dat je er heel gemakkelijk over wilt praten. Aan de andere kant: wat maakt het uit? Je kunt er toch geen zier aan doen. Die weerpraatjes zijn wellicht nutteloos, maar aan de andere kant aangenaam ter verpozing.

Wildgroei
In Nederland heb je overigens ook mensen die klágen over het weer. Duizenden mensen klagen op Facebook, Twitter en in real life. Wel zeer ergerlijk, als je het mij vraagt. Dán is het te heet, dán te koud, dán moet de kachel aan in de zomer, dán de zonnebrand op in de winter. Dán is de klimaatbeheersing binnen veel te koud. Dán krijg je een klap voor je kop als je naar buiten loopt wanneer het eens een keertje 34 graden is.
Let er maar eens op: het is een vreselijke wildgroei van irrelevante informatie met de houdbaarheid van een zuur zweetdruppeltje op een roodverbrand voorhoofd. U heeft geen airco in uw bolide? Ach; dan heb je altijd nog ARKO (Alle Ramen Kunnen Open). Humor! 
Ga je een rondje rennen in de blikkerende zon? Dan post je vervolgens natuurlijk wél even dat ‘het zo erg tegenviel vanwege de verzengende hitte #zucht #puf’.
Wel of geen korte broek aan naar het dorpscentrum? Nee, doe maar niet, want de koelafdeling van de plaatselijke supermarkt zorgt voor een verkoudheid. Wel of geen rokje of slippertjes aan vandaag? Wel of geen extra liter water mee in de auto? Zonnebril, ja of nee? Wel of niet een paraplu? En gebruiken we die dan tegen zonnesteek of aanstaande donderbui? Ik zeg: doe normaal en klaag niet! En hanteer de simpel doch doeltreffende uitspraak van de Drentse filosoof D. Lohues: ‘t giet zoas ‘t giet.

Startschot
Sinds kort heb je in Nederland ook mensen die zeuren over mensen die zeuren over het weer. Een groep die groeit als een bosbrand in Californië. Ondergetekende voelt zich aangesproken en is zeer druk (‘#zucht #puf, en dát tijdens deze #hitte’) met het opzetten van een Facebookpagina en een Twitteraccount over deze materie. Heus: dit is nog maar het begin. Ik gok er op dat de club medestanders die nutteloos zeuren over mensen die nutteloos zeuren over het weer groeit als kool. Deze column fungeert als startschot. Zoek mijn pagina op: deel, RT, share, like en praat er over in real life. Ik verwacht veel van u. Opdat weerpraatjes weer gewoon nutteloos worden…

Dennis Dekker

Advertenties

den=column

Column; geschreven voor tipswerkendeouders.nl

 

groeten,
Dennis

Wennen; voor ons allemaal
Bijna 4 jaar, bijna basisschool. Jaja, met ingang van het nieuwe schoolseizoen gaat er het nodige veranderen in het leventje van onze spruit. En daarom heeft hij al een paar keer een wenochtendje gehad op zijn aanstaande school.

Die eerste keer was vreemd. Ik neem die woensdag graag even met u door. Want natuurlijk gaat er om die reden óók het nodige veranderen in het leventje van ons allemaal.
Ik begin even met ‘mijn normale woensdag’. Ook wel: de dag dat ik ‘vrij’ ben. Vrij staat met klem tussen aanhalingstekens, want een dergelijke dag bestaat uiteraard ook uit een aantal huishoudelijke activiteiten. Strijken, badkamer schoonmaken, bezoekjes aan de (super)markt boodschapjes bij allerhande kneuterwinkels, ramen lappen, stofzuigen. U weet wel.

Nu terug naar Jobs wenochtend. Hij zou een hele ochtend (!) niet thuis zijn. Ik had natuurlijk allang een alternatief lijstje gemaakt. Bijslapen, muziek luisteren, krant lezen, surfen naar interessante (!!) internetsites. In de zon zitten, sherry drinken met de overbuurvrouw. Van die dingen. Waar ik op zich best aan zou kunnen wennen.

Toch viel me dat hele gewen danig tegen. Een kind in een klaslokaal droppen dat al stampvol met andere kinderen zit; dat zorgt voor de nodige hoofdbrekens. Helemaal wanneer al die kinderen iets anders doen en als ons mannetje binnenkomt ineens alle aandacht naar één nieuw levend item in de ruimte gaat. Ik werd er zelfs verlegen van. Laat staan hijx85

De eerste puntjes van mijn alternatieve lijstje konden doorgestreept worden. Ik zou hier niet binnen een stief minuutje weg zijn. Alleen een klapkus op de wang was in dit geval zeker niet afdoende. Alhoewel: School TV bood ineens uitkomst in dat klaslokaaltje. Och, wat fijn. Die mooie, lieve tv met haar verantwoorde programma’sx85 Ik had mijn eerste cd in gedachten al in de speler gelegd. Totdat hij, mij stiekem weg zag sluipenx85

“Papaaaaaaa!”

Stevig omklemden twee wit aangelopen knuistjes mijn spijkerbroek. Hmmx85 Dit kost tijhijd!

Na de uitzending van School TV gingen de kids aan de slag. Knutselen, bouwen, tekenen, kleuren. Job speelde zelfs met het alleroudste jongetje van de klas. Dat ging goed. Ik nam mijn kans waar. Een sprintje en alleen de schooldeur scheidde me van een uur (jaja, de minuten tikten onverbiddelijk door) ultieme vrijheid. Even geen gesprekken over lieveheersbeestjes, houten fietsen en K3, maar juist die uitgebreide internettechnische zoektocht naar die ene illustere zanger van dat ene onbekende bandje. Had hij geen zelfmoord gepleegd? En waarom dan? Was zijn vrouw dat jaar daarvoor ook nog vreemd gegaan met zijn beste vriend? Vanwaar eigenlijk? Had dat overigens tussendoor nog goede songs opgeleverd? Héél érg belangrijk. Dat begrijpt u best.

Thuis gekomen, trof ik een erbarmelijke stilte aan. Zelfs muziek kon het tij van die ijzige rust niet keren. Ik zag een speelhoek. Lego enigszins ruw achtergelaten. Ik begon dat op te ruimen. Ik liep naar boven en zag dat het licht in de badkamer aanstond. Ik ruimde er wat op, haalde en passant een doekje over de tegelmuur met opgedroogde druppels. Schrobde de wc en vouwde de schone kleren op die in een wasbak op de overloop stonden. Ik dacht aan hem. En aan hoe hij het had. Zou hij ook aan mij denken? Vast niet. Uit het oog uit het hart. Da’s altijd bij hemx85 Zo zit onze zoon in elkaar. Wil hij ineens alleen maar met leeftijdsgenootjes spelen. Is z’n vader niet interessant meer.

Ik. Moet. Nu. Naar. Hem. Toe.

Hevig zwetend, sprint ik het schoolplein op. Ik ros die deur open en tref een klas in relatieve rust en orde aan. Zoonlief kijkt me met grote ogen aan en spurt naar me toe. “Papaaaaaaa!!” Ik til hem op, klem hem seconden lang vast. Ik wil Dit Moment voor altijd en eeuwig koesteren.

Het is wennen; voor ons allemaal.

Dennis Dekker

den=column

Zij heet Floris

Toen zoonlief ruim een half jaar geleden te horen kreeg dat zijn aanstaande, tot dan toe geslachtsloze, familielid ineens een neefje bleek te worden, werd hij kwaad. ‘Ik wíl een nichtje’, zo meldde hij furieus. ‘En anders niet.’

Ook van onze uitleg dat daar op dat moment vrij weinig (lees: ooit nogmaals zwanger proberen te worden en dan maar hopen) aan te doen was, bleek Job allerminst onder de indruk. ‘Ik. Wil. Geen. Neefje!’ En hij begon te huilen.

Na onze omkoopactie ‘extra verhaaltjes voorlezen’ werd hij gelukkig stil. Dat mocht ook wel, want na een paar dagen begint dat gehuil je danig de keel uit te hangen.
Okay. Goed. Prima. Maar of hij dan wél even de naam mocht verzinnen. Dat vonden wij prima. We brachten enigszins tactisch in dat zwangere (schoon)zusje en zwager het steevast over ‘junior’ hebben, maar daar was meneertje ‘ik-ben-ruim-3-jaar-en-daardoor-lekker-koppig’ helemaal niet van onder de indruk.

‘Zij heet Floris’, zo meldde hij stellig.
Onze reactie, poeslief: ‘Nee, Job. Een neefje is sowieso een ‘hij’. Dat hadden we toch al eens uitgelegd?’
‘Ooh, ja’, was zijn norse repliek. Hij kreeg een smal mondje en trok daarbij ook nog eens een besmuikt pruillipje.

Maar goed, toen de naam Floris helemaal gexefntegreerd was, kwam de volgende hobbel.
Bij de kinderopvang vertelde Job de afgelopen weken erg veel over de dikke buik van zijn tante in het bijzonder en zijn aanstaande neefje Floris in het bijzonder. Hoe vaker hij die daadwerkelijke naam noemde, hoe meer vraagtekens er boven de hoofden van zijn juffies groeiden.
‘Is je tante al bevallen, dan?’
‘Ja’, zei hij dan stellig.
‘Hè?? Ze was toch veel later uitgerekend?’ Extra trosjes vraagtekens verschenen ineens boven de hoofden van de juffies.
‘Maar Job, heeft ze dan nog steeds zo’n dikke buik?’, vroegen ze nieuwsgierig.
‘Ja’, meldde hij dan kortaf.
Wij kregen vervolgens de vraag terug of zwangere (schoon)zus en zwager al bevallen waren.
‘Nee’, zeiden we verbaasd. ‘Ze is toch pas veel later uitgerekend?’.
Toen de juffies van Job vervolgens over Floris vertelden, alsof (schoon)zus en zwager al weken niet meer zwanger waren, hadden wij er weer een uitdagende terugkoppeling bij. Diezelfde avond volgde er dus een nieuw omkoopijsje. ‘Als de baby geboren is, dan heet hij zeer waarschijnlijk geen Floris. Dat is natuurlijk een leuke naam, Job. En dat vinden (schoonzus) en zwager vast ook. Maar mogen ze zelf geen naam verzinnen? Is dat niet veel leuker?’
Job gaf uiteindelijk schoorvoetend toe.

Maar af en toe vergat hij het weer. Ook tijdens een recent etentje met de hoogzwangere hoofdpersoon en haar ongeboren vrucht in kwestie, had Job het steeds over Floris.
Zijn hoofdje op de bolle buik: ‘Oh! Ik voel Floris!’ Zijn handje wijzend naar (schoon)zus: ‘Floris, je schopt! Dat doet auw!’
Wederom sprongen wij in de bres voor (schoon)zus en co. ‘Eehm, Jobx85 er zijn toch veel meer jongensnamen dan Floris? In die namenboekjes staan best leuke alternatieven, toch?’ En daar liep hij weer mokkend weg.
(Schoon)zus en zwager zijn één dezer dagen uitgerekend. Spannend! We gaan het allemaal meemaken. Er is natuurlijk een kleine kans (ongeveer 2 procent, dacht ik) dat het stiekem tóch een meisje wordt. Sterker nog: misschien noemen ze haar dan wel Floris. In dat geval zou er één iemand heel erg blij zijn. Zo veel is zekerx85

den=werkendeouder

mijn meest recente column voor de site www.tipswerkendeouders.nl
gr,
dennis

 

Waatepokkxc3xa8! Leujk!
Papa! Kijk!!xe2x80x99 Enigszins trots tilt hij zijn shirt omhoog. Het melkwitte buikje verschijnt. Maar naast dat schattige melkwitte buikje is er nog iets anders te zien. Rode bultjes. Veel rode butjes. De ouderlijke alarmbellen gaan rinkelen; dit zijn de waterpokken. Dit mxc3xb3eten de waterpokken zijn. Zou hij er last van hebben? Wordt hij meteen ziek? Zwak? Misselijk?

 

Het verlossende antwoord komt al gauw. Nee, niet ziek, niet zwak, niet misselijk. Hij vindt het bovenal wel interessant. Niets meer, niets minder. Hij vraagt van alles. Toont zich bovengemiddeld gexc3xafnteresseerd. Hoe die bultjes dan heten? (xe2x80x98Ooh ja! Waatepokkxc3xa8! Leujk!xe2x80x99) Waarom het er ineens zo veel zijn? Waarom daar dan steeds zalf en poeder overheen gesmeerd moet worden? Of ik ze ook heb? Of ik ze ooit ook gehad heb? En mama dan? Kortom, niets aan het handje.

Tot diep in de nacht. Toen de goedgestemdheid ineens volkomen omgeslagen was. Een schreeuw, een kreet. Huilen. Overstuur. De vader spurt naar het bedje van zijn zoon en bekijkt de wirwar van dekens. Zoonlief heeft eigenhandig zijn slaapzak uitgedaan. Haar plakt op zxe2x80x99n hoofd, hij zweet zich een ongeluk. Rode konen, betraande ogen. Het doet zeer. Hij heeft pijn. Hij is zielig. Hij mag bij papa en mama in bed.

Het is het begin van xc3xa9xc3xa9n van de eerste rusteloze nachten die zowel ouders als zoon tot nog toe beleefden. Huilen, schreeuwen, meerdere malen badend in het zweet wakker worden. Alles hoorde er tijdens deze nachtelijke uren bij. Echt leuk vond hij die waatepokkxc3xa8 allang niet meer. En van trots was al helemaal geen sprake meer. Waterpokken waren overduidelijk ineens xe2x80x98niejleujkxe2x80x99 geworden .

Toch ging het de dag daarna al een stuk beter. Zoonlief verbleef weliswaar nog wat hangerig op de bank, maar tegelijkertijd bleek hij zo goed als beter. Hij at als een bezetene, hij keek talloze tekenfilmdvdxe2x80x99s. Zo veel, hij zou er jeuk of uitslag van krijgen.
En toen de juffies van de plaatselijke kinderopvang ons telefonisch meedeelden dat we hem xe2x80x98gerustxe2x80x99 konden brengen omdat het besmettingsgevaar allang voorbij was, leek in xc3xa9xc3xa9n klap het gewone leven weer aan te breken. En de zoon zelf? Die was de kriebel, het krabben, de Calendulanzalf, xe2x80x99t KidsClin schuimpje en de menthol talkpoeder eigenlijk zo goed als vergeten.
xe2x80x98Papa! Kijk!!xe2x80x99zo meldt hij ineens. Enigszins trots tilt de kleine man zijn shirt omhoog. Het melkwitte buikje verschijnt. xe2x80x98Waatepokkxc3xa8! Weg!!xe2x80x99 Hij kijkt me aan en glimlacht breeduit. Ik grijp mijn fotocamera en leg weer een mooi moment in zxe2x80x99n prille leventje vast.

den=werkendeouder

Column, geschreven voor de site tipswerkendeouders.nl..
gr,
Dennis

'Pollock in de dop'

Een kleine Van Gogh of Rembrandt zou ik onze zoon niet willen noemen. Eerder een Pollock in de kinderschoenen. Alhoewel, als je een biografie over action painter Jackson Pollock gelezen hebt , dan weet je wel beter. Al die krassen, al dat gedruppel, al die ogenschijnlijk willekeurig tegen het doek aan gesmeten verf, er zit weldegelijk een visie achter. De Amerikaanse kunstenaar die in 1956 overleed, is een genie. Tja, als je zoonlief een xe2x80x98Pollock in de dopxe2x80x99 doopt, dan hangt de vlag er ineens heel anders bij. Ons Jobje is gewoon een klein kunstenaartje. Natuurlijk is er een placemat nodig om de tafel te beschermen, maar daxe2x80x99s dan ook alles.

Zoonlief is namelijk iemand die zijn krasjes totaal niet willekeurig zet. Hij is juist zoxe2x80x99n tekenwonder die precies weet wat hij kleurt, schildert en stift. De momenten en bijhorende verhalen wanneer hij weer eens een stift of kleurpotlood of Wascostokje in zijn knuistjes grijpt, zijn daarom talloos. Zo maar een kort verslag van een zoxe2x80x99n willekeurige kleurmiddag.

xe2x80x98Wat teken je daar, Job?xe2x80x99
xe2x80x98Maan!xe2x80x99
 xe2x80x98Ooh, okay. En wat nog meer?xe2x80x99
Auto! Txc3xa4fxc3xbbh!!xe2x80x99 (Zie xc3xa9xc3xa9n van mijn vorige columns om dit woord nader te verklaren)
xe2x80x98Ooh ja! Ik zie het.xe2x80x99 (Ik lieg nu natuurlijk. Mijn excuses aan iedereen die daar moeite mee heeft)
xe2x80x98Mooi!xe2x80x99
xe2x80x98Ja, erg mooi hoor!xe2x80x99 (Leugentje om eigen bestwil, deel 2. Ik zie er namelijk totaal niets in. Zelfs de eerder genoemde Pollock-briljantie is zeer ver te zoeken)
xe2x80x98Ja, hxc3xa8?xe2x80x99 (Meneer Pollock zelf is in ieder geval erg overtuigd van zijn kunnen)
xe2x80x98Nou fijn. Dus je bent lekker aan het kleuren, Job?xe2x80x99

xe2x80x98Ja.xe2x80x99
xe2x80x98Met kleurpotloden of met stiften?xe2x80x99 (Niet dat ik dat zelf niet kan zien, maar ja. Je wilt toch graag een aantal serieuze vragen stellen aan deze BNxe2x80x99er in spxc3xa9)
xe2x80x98Tifte.xe2x80x99
xe2x80x98Welke kleur, dan?xe2x80x99
xe2x80x98Bouuw!xe2x80x99 (Je hoort hem denken; pa, je bent toch niet kleurenblind?)
xe2x80x98 Papa drienke?xe2x80x99
xe2x80x98Ja hoor. Wat wil je drinken dan?xe2x80x99
xe2x80x98Hss-viesxc3xa9xc3xa9!xe2x80x99
xe2x80x98Is goed, papa pakt even een beker Roosvicee voor je.xe2x80x99

Tot zover een willekeurig deel van een willekeurige kleurmiddag. Het zal bij velen bekend voorkomen. De leugentjes incluis, verwacht ik. Toch gaat dit specifieke verhaal nog net iets verder. Want terwijl ik, zeer nauwkeurig, de Roosvicee van zoonlief aan het mixen ben, kleurt Job Pollock duchtig voort. Tong uit de mond en maar strepen. Placemat nog immer netjes onder het velletje. Want je zou niet willen dat die stiftstrepen op de eettafel komen, toch? Nou, ben ik daar niet bang voor. Logisch ook, want als ouders zijn we altijd zeer duidelijk geweest. Je kladt niet met stiften op tafels, muren en deuren. Daarbij komt: deze artiest is redelijk gehoorzaam. Hij weet daarbij ook nog eens vrij exact waar de papierrand ophoudt. Toch blijkt ineens dat we als ouders niet alle plekken tot xe2x80x98non-stiftgebiedxe2x80x99 hebben uitgeroepen. Als ik de Roosvicee voor zijn neus neerzet, laat deze kunstenaar zien dat hij de vrijzinnige blik van Jackson Pollock wel heel erg vrij heeft opgevat. Aan de andere kant: misschien is dit (zie foto) wel een geheel nieuwe stap in de schilderkunst? Dus txc3xb3ch een genie.

Dennis Dekker

den=werkendeouder

Jazeker! Ik heb weer een column geschreven voor de site www.tipswerkendeouders.nl.
gr,
Dennis

Lui?
Er zitten gevaarlijk uitziende haaien op. Je hebt ze met hippe skateboardertjes. Maar ze zijn er ook met voetballertjes, riddertjes en hondjes. En voor de meisjes is de keuze helemaal reuze. Roze hartjes bijvoorbeeld. Of gele bloemetjes en paarse diamanten. 

Waar ik het over heb? Pleisters voor kinderen. Specifieker nog; opticlude oogstickers. Opticlude, u weet wel. Nou, laat me eerlijk zijn, tot voor kort had ik ook nog nooit van dat woord gehoord. Nu weet ik echter beter. Opticlude plakkers zijn stickers die een oog bedekken. Onze prachtzoon heeft namelijk een lui oog. Nee, dat xe2x80x98luiexe2x80x99 zegt niets over zijn verdere karakter (ik zal u even voor zijn). Job is zelfs actiever dan ooit. Hij rent, hij springt, hij valt, hij crosst, hij navigeert. Steevast met denderend geweld. En sinds kort een paar uur per dag met maar xc3xa9xc3xa9n oog.
Wat ons een paar maanden namelijk geleden opviel? Jobs rechter oog trok wel heel vaak en frequent naar binnen. Met scheel kijken als gevolg. Dan word je als ouder natuurlijk meteen ongerust. Zou er iets zijn? Wat dan precies? Hoe ernstig is het? En waarom dan? Via onze huisarts zijn we uiteindelijk bij de oftalmoloog (wxc3xa9xc3xa9r zoxe2x80x99n mooi woord) beland. De oftalmoloog (in de volksmond oogarts en bij Job beter bekend als xe2x80x98dxc3xb2ttxc3xa8rxe2x80x99) constateerde dat het prachtige blauwe rechteroog van ons kind wel erg vaak in de standby-stand staat. Het linkeroog doet het perfect. Maar de hersenen van Job geven vervolgens aan dat het rechteroog daardoor net zo goed niets meer hoeft te doen. Met als gevolg? Tja, vrij weinig eigenlijk. Job kan en wil en doet alles. Maar van tijd tot tijd heeft hij wel een naar binnen trekkend rechteroog. Een amblyopie. Maar die term kende u vast al. Een methode om zoxe2x80x99n lui oog aan te pakken is plakken. Stickers plakken. Opticlude pleisters om het goede oog te bedekken, zodat het slechte oog weer moet gaan werken.

Onze zoon gaat sinds een paar weken dus twee uur per dag met een kleurrijke oogplakker door het leven. Inclusief haaien, voetballers, ridders en skateboarders. Of hij het erg vindt? Nee, niet echt eigenlijk. Wij als ouders verwachtten, eerlijk gezegd, heel veel weerstand van onze, enigszins eigenwijze, zoon. Maar na xc3xa9xc3xa9n keer huilen en enigszins boos de sticker verwijderen, drong het belang toch vrij snel tot hem door.
We zijn inmiddels enige weken verder en het is een heus onderdeel van het ochtendritueel geworden. Na douchen en aankleden even dagcrxc3xa8me op de wangetjes. Dan gel in het haar en een plakker op het linkeroog. Tijdens het ontbijt maakt papa een fotootje en na twee uur mag de pleister er af.
Uiteraard hebben we een passende beloning bedacht, wanneer Job zijn kleurrijke sieraad eindelijk mag verwijderen. Precies! Een sticker! Maar dan wel eentje voor in een boekje.

Dennis Dekker

 

den=werkendeouder

hoi allen,
er verscheen weer een column van mij op de site tipswerkendeouders.nl
gr,
dennis

New Kid In Town
Op het moment dat de zoon leuk gaat vinden wat zijn vader al jaren waardeert, dan wordt hij een echte man. Die conclusie trok ik toen ik onlangs het nummer New Kid in Town van The Eagles voorbij hoorde komen.
De song, afkomstig van het album Hotel California uit 1976 is het favoriete nummer van mijn vader. Mijn pa, nog immer groot Eagles-fan (naast de band overigens ook van de voetbalclub: whatxe2x80x99s in the name!) draaide de desbetreffende lp vroeger erg vaak. Hij vertelde te pas en te onpas aan Jan en alleman dat New Kid in Town zijn favoriete nummer was.
Tja, en op een gegeven moment kon het niet anders dan dat ik dat aalgladde (geen kritiek hoor, meer een feitelijke constatering) nummer ook ging waarderen. Al week onze smaak tegelijkertijd ook een beetje af. Wat mij betreft waren Life In The Fast Lane (een rauw nummer van nieuweling Joe Walsh) en The Last Resort (een schitterend, episch nummer van Don Henley waaraan Glenn Frey uiteindelijk ook zijn compositorische bijdrage leverde) juist absolute hoogtepunten van de plaat. Maar laat me tegelijkertijd ook eerlijk zijn, in feite ging ik alle nummers van deze LP geweldig vinden. Zelfs dat enigszins grijsgedraaide titelnummer. Daarbij komt: het resultaat van dit best verkochte studioalbum van The Eagles is helemaal geweldig als je weet hoeveel bergen drugs Don Henley, Glenn Frey, Don Felder, Randy Meisner en Joe Walsh er op dat moment door heen snoven en rookten. De makers zelf waren klaarblijkelijk minder aalglad dan hun composities. Maar goed, ik dwaal af, daxe2x80x99s weer een heel ander verhaal.

Ter zake, dus. Mijn eigen zoon, overigens al een tijdje geen New Kid in Town meer, gedraagt zich nu al hetzelfde, als ik indertijd. En ik gedraag me nu hetzelfde als mijn vader toen deed. Want natuurlijk ben ik razend enthousiast over mijn roomwitte Kever uit 1983. Dat mogen Jan en Alleman te pas en te onpas weten. En zoonlief schreeuwt het eveneens uit wanneer hij KB-67-PL ziet staan: txc3xa4fxc3xbbh, txc3xa4fxc3xbbh, papa, broembroem! Sterker nog: het komt wekelijks meerdere keren voor dat we even de garage in moeten om de Kever aan te raken, te zoenen, te strelen of te starten.
Daarnaast draagt hij met zichtbare trots en genot enkele Beatlesshirts (xe2x80x98Biesxe2x80x99). Ook vindt hij mijn gitaren (Taar, taar!) geinig. Om naar te kijken, dan hxc3xa8. Want zodra ik gitaar ga spxc3xa9len, dwaalt zijn aandacht verrekte snel af. Mijns inziens een smetje op zxe2x80x99n blazoen dat hij zeer waarschijnlijk van zxe2x80x99n moeder gexc3xabrfd heeft. Of zxe2x80x99n smaak wijkt een beetje af, dat kan natuurlijk ook.

Ook lpxe2x80x99s draaien is nu al een grote hobby van Job. Als ik iedere maandag samen met hem thuis ben, mag hij ze steevast uitkiezen. Dat dit negen van de tien keer The Joshua Tree van U2 is, is niet heel gek. De letter xe2x80x98Uxe2x80x99 staat bij hem op ooghoogte. De andere keren, loop ik met hem mee en til ik hem voor een willekeurige kant van de platenkast. Job selecteert dan xe2x80x98geheel toevalligxe2x80x99. Feitelijk enkel naar aanleiding van de ruggen van de hoezen.
Soms komen daar ronduit verrassende opties uit. Leidde hij mij onlangs al naar de fantastische live-plaat van Ike en Tina (Olympia, Parijs, 1971), recentelijk kwamen ook parels van de Trxc3xb6ckener Kecks, Sam & Dave, AC/DC, Camel, Gary Numan (nee, ik schaam me hier niet voor) Stevie Wonder, The Smiths, Wings, Pink Floyd (ik geef toe, hier stuurde ik zijn handje), Duran Duran, Roxy Music, Talking Heads, The Outsiders, (een symfonie van) Smetana, Doe Maar en Van Halen tevoorschijn.

Getuige de twinkeling in de ogen als de naald in de groef gezet wordt, blijkt wat mij betreft daadwerkelijk dat hij leuk vindt, wat zijn vader al jaren waardeert. Maar toen Job pas geleden, on top of it all, Hotel California van The Eagles uit de platenkast griste, werd onze eigen New Kid In Town in xc3xa9xc3xa9n klap een echte man. En was een nieuwe column zeer snel geboren.

Dennis Dekker

den=mijmert

nog meer schrijverij. vandaag is onderstaande column geplaatst op de site van tipswerkendeouders.
gr,
dennis

Mijmeren
De vakantie is voorbij. De hectiek van werken, wonen en huishouden is weer volop aanwezig. We zijn overgegaan tot de orde van de dag. Zoonlief schikt zich wederom perfect in zijn rol als xe2x80x98parttime opvangkindjexe2x80x99. Drie dagen per week brengt hij een bezoek aan de peutergroep van de lokale kinderopvanglocatie. Maar zijn ouders? Die mijmeren af en toe heimelijk terug naar die zomervakantie van 2010xe2x80xa6

Want wat was die trip naar Italixc3xab toch prachtig. Wat hebben veel beleefd en wat gedroeg de dappere jongeling zich perfect. Verrasten we ons de ene keer over het engelengeduld dat hij tijdens lange autoritten opbracht, dan weer roemden we hem om het gemak waarop hij op al die onverwachtse vakantiegebeurtenissen reageerde. Vreemd eten werd negen van de tien keer blindelings geprobeerd. En dat hij het af en toe met een beteuterde blik en zoxe2x80x99n opkrullend onderlipje van zich af schoof, namen we dan voor lief.
Ook zxe2x80x99n flexibiliteit in nachtrust was verbazingwekkend. Moesten wij op een avond veel te lang op onze pasta wachten? Niet getreurd, Job entertainde de rest van de aanwezigen door kirrend van genot tussen de tafeltjes heen en weer te stiefelen. En toen wij een uur daarna naarstig op zoek waren naar het busje richting ons appartement, sliep hij als een hoogblond roosje in zxe2x80x99n kinderwagen.
Boodschappen doen? Ook daarvoor draaide zoonlief zxe2x80x99n hand niet om. Zo werden de Italiaanse broodjes iedere ochtend door hem afgerekend. Dat leverde in een kleine Italiaanse dorpje hilarische taferelen op. De dames van de plaatselijke panetteria stonden hem na een paar dagen al en masse toe te juichen in de deuropening: xe2x80x98Ciao! Piccolo, bello, bello, piccolo!xe2x80x99 U snapt: de knappe vader weleer wordt tegenwoordig steevast door alles en iedereen genegeerd. Zijn guitige zoon krijgt alle aandacht. Ach, laat ik hier eerlijk over zijn: ik heb die nieuwe rol inmiddels volledig kunnen accepteren.
Verder bleek de kleine dreumes over dezelfde organisatorische reistalenten als zxe2x80x99n moeder te beschikken. Bij onze weergaloze stedentrip in Rome bepaalde Job namelijk voortdurend welke kant hij op wilde. Een dergelijk heen en weer slingerend levend kompas is helemaal nieuw voor ouders die daar normaal gesproken juist zxc3xa9lf erg graag hun dwangmatige invloed op uit willen oefenen. Tijd is namelijk geld als je maar een beperkte periode in een stad vol toeristische trekpleisters bent.
Maar toen we nog geen paar secondes geconfronteerd waren met de verbinding xe2x80x98Rome vs. Jobxe2x80x99, viel die tijdsdruk al van ons af. We lieten het allemaal begaan, Jobs wil was wet. Een aantal, dat dit perfect illustreert? De mannen die op iedere hoek van de straat een automatisch bellenblaasapparaat verkochten, waren zxe2x80x99n favoriete vreemdelingen. Hij moest dus steevast eventjes kennismaken. Andere keren rende hij zomaar zonder reden een binnenplaats over. Wij meteen achter hem aan. Want voor we het wisten, was de razendsnelle trippelaar verdwenen in de toeristenmenigte. Af en toe was hij zelfs zo bijdehand om de reisgids uitgebreid door te gaan bladeren.

Om vervolgens willekeurig gekozen plekken aan te wijzen die hem wel wat leken. Gebouwen, kerken, andersoortige objecten, hij wilde overal heen.
Wij er dus ook naar toe. Bij de Fontana di Trevi: paard, paard! Bij het Piazza Venezia: paard, paard!! Bij schilderachtige smalle steegjes: broem broem, brxe2x80x99mmr, brxe2x80x99mmr, brxe2x80x99mmr! Bij kleurrijke speelgoedwinkels: ootoo, bal, bal, ootoo! We kwamen er gewoon niet onder uit. We moesten daarheen, waar zoonlief naartoe wilde. U zult begrijpen: het werd onze meest impulsieve vakantie ooit. Toegegeven: dat maakt de hectiek van werken, wonen en huishouden extra saai. Maar het verlangen naar de volgende vakantie des te groter.

den=column

vandaag is onze prachtzoon job jarig. onderstaande column is geplaatst op www.tipswerkendeouders.nl
gr,
dennis

Zorgeloos

Verjaardagen, bruiloften, geboortes en begrafenissen. Wederom blijken die gebeurtenissen weer eens verrekte dicht bij elkaar te liggen. xe2x80x98Tja, dat is het levenxe2x80x99, zo proberen sommigen dan te relativeren. Ik ben daar niet van. Er moet mijns inziens meer over geschreven worden dan alleen maar dat (irriterende) zinnetje.
Eerst maar eens met dat vrolijke trio woorden beginnen. Zoonlief Job is woensdag 2 jaar geworden. Een verjaardag. Een gebeurtenis ook waar ons prettig gestoorde dondersteentje zich over 5, 15, 55 of 95 jaar natuurlijk geen steek meer van zal herinneren. Er was een Bumbataart, er waren cadeaus en er was ruim voldoende aandacht voor deze jarige Job.

Ook de bruiloft van vorige week zaterdag zal hij trouwens niets bewust meegekregen hebben. Al trouwden zijn zeer belangrijke pleegouders Tantal en Peetxc3xbb. Al mocht hij de ringen brengen en al kreeg hij ook daar alle aandacht van de wereld. De gasten genoten van hem, hij reageerde vrolijk, blij, opgewekt en enthousiast. Kortom, weer zoxe2x80x99n topdag in dat prille leventje.
Dan was er de week voorafgaand aan die bruiloft nog een geboorte van een tweeling. In mijn ogen driedubbel bijzonder. Vanaf de zijlijn had ik wel eens gehoord hoe lang deze dolgelukkige kersverse ouders bezig waren geweest met zwanger worden. Al die ontelbare trips naar het ziekenhuis, al die verschillende (ivf-)behandelingen, al die sores, stress en zorgen. Maar uiteindelijk, na een lange inktzwarte tunnel, txc3xb3ch een goede afloop. Twee gezonde dochters. Ook weer zeer bijzonder. Toch, als we binnenkort bij hen op kraamvisite gaan, zal Job van die nare voorgeschiedenis niets weten. Al wat ons zorgeloze zoontje dan ziet? xe2x80x98Bxc3xa9xc3xa9bxc3xa9xc3xa9!xe2x80x99 En hxc3xa8; nxc3xb3g een bxc3xa9xc3xa9bxc3xa9xc3xa9!

Zorgeloos. Het is zoxe2x80x99n prachtig woord dat perfect matcht met ons menneke van 2. Maar potverdorie, wat zal dat anders worden wanneer hij weldegelijk gebeurtenissen en situaties gaat onthouden. Als pijn, verdriet en dood langzaamaan ook in zijn leven sluipen. Ik legde die link, toen ik de dag voor de bruiloft van Tantal en Peetxc3xbb te horen kreeg dat een leeftijdsgenoot (36 jaar jong) het leven had gelaten. Ik kende hem niet, maar daar gaat het niet eens zo zeer om. Het draait enkel om dat woordje zorgeloos.
Want een feit is: dat woordje is er bij Job zeer binnenkort gewoon niet meer. Dan ook zal hij de nare dingen onthouden en gaan opslaan op zxe2x80x99n harde schijf. Dan ook zal hij geconfronteerd worden met dood, verderf, oorlogen of begrafenissen. Op televisie, op internet, in kranten. Of nog erger, dichtbij huis. Je kan als ouder dan alleen maar hopen dat hij er heel veel meer goede herinneringen tegenover stelt. Dat die berg met mooie memoires het bij hem altijd wint. Dat hij een dijk van een karakter krijgt, waar zorgeloos misschien verdwenen is maar waar xe2x80x98t woordje rasoptimist in kapitalen geschreven zal staan. Dat hij piepkleine dingetjes waardeert en voorgoed in zijn breintje opslaat. Dat hij 100 procent geniet van ogenschijnlijke simpelheden zoals varen met een bootje, witlofsalade, een zonsondergang, een patatje oorlog of een balletje trappen met zxe2x80x99n vriendjes. Dat hij nare gebeurtenissen kan relativeren. Dat beschadigingen in ziel en hart weliswaar littekens zijn, maar dat hij weet dat die littekens je ook vormen als mens. Omdat er onmiskenbare herinneringen aan kleven die juist weer mooie kanten kunnen hebben.

Ik vertrouw er verder op dat Job dergelijk positivisme kan overbrengen aan de mensen om hem heen. Bijvoorbeeld aan personen die het soms gewoon nog verrekte moeilijk hebben als ze aan een willekeurig iemand moeten vertellen dat hun moeder xe2x80x9815 jaar geleden op 47-jarige leeftijd overleden isxe2x80x99. Ik hoop dat Job zoxe2x80x99n inspirator wordt. Ik hoop dat verjaardagen, feestjes en bruiloften het bij hem altijd zullen winnen van de begrafenissen. Dat wens ik oprecht en met heel mijn hart. Ter gelegenheid van Jobs tweede verjaardag. En tevens als eerbetoon aan die overleden leeftijdgenoot die in zijn omgeving te boek stond als rasoptimist.

Dennis Dekker

den=werkendeouder

hoi, er staat een kersvers stukkie op www.tipswerkendeouders.nl, zie hieronder of bekijk hem hier!
gr,
dennis

De Babyrollator

Job heeft een loopkar. Een Vtech Babywalker. Inclusief paarse telefoon. Dat laatste onderdeel gaat eerlijkheidshalve nog wel. Sterker, daar doen we zelfs een spelletje mee: xe2x80x98Job, zullen we naar oma bellen?xe2x80x99 Hij knikt dan enthousiast met zxe2x80x99n hoofdje, drukt de achterkant van de hoorn (tevens rammelaar) tegen zxe2x80x99n oor en brabbelt heel wijs mijn vrouw na: xe2x80x98ja, ja, jaaaxe2x80x99.

Maar andere items van de Vtech Babywalker zijn wat mij betreft beduidend minder van aard. Zoals die semi-kekke deuntjes. Of die noten die klinken als een vierderangs keyboard. Of de toetsen waar dierengeluiden uit komen. De fruitopsomming (xe2x80x98Peerxe2x80x99. xe2x80x98Appelxe2x80x99.), de lenteslogan (xe2x80x98De bloemenxe2x80xa6. draaaaaien in de zon!xe2x80x99). maar tevens inclusief die rode deur (xe2x80x98Kiekeboe, ik zie je!xe2x80x99.). Waarachter gxc3xa9xc3xa9n opening zit! Wat heb je er dan aan? Maar goed, dat terzijde. Want er is meer. Neem die bonte draaischijven, die infantiele liedjes, met ietwat stompzinnige tekstjes zoals xe2x80x98spelen op de boerderij, is altijd zo leuk, de koe die loeit, de haan die kraait, kom en doe maar meexe2x80xa6xe2x80x99

Laten we het daarom maar even hebben over mijn favoriete onderdeel van dit werktuig: de aan-uitknop. Heus, die is wezenlijk. Voor een goed verloop van de relatie met vrouw en kind, voor mxe2x80x99n gestel, feitelijk voor mxe2x80x99n xe2x80x98hele zijnxe2x80x99. Dit geldt uiteraard ook voor aan-uitknoppen op ander speelgoed waar muziekjes uit ontsnappen. Speelgoed mxc3xa9t muziek, maar zxc3xb3nder aan-uitknop? Dat gaat bij ons altijd heel snel kapot. De oorzaak van dergelijke akkefietjes zijn en blijven altijd buitengewoon schimmig en onduidelijk. Het enige dat men kan achterhalen is dat de man des huizes vaak nabij het plaatsdelict aanwezig was.
Maar goed, de Vtech Babywalker heeft dus een voordeeltje van de twijfel. Een reden waarom ik hem niet met Jack Baueriaanse marteltechnieken wil uitschakelen. Vandaar dat we deze loopmachine ook al heel lang hebben. Sterker: dit karretje was voorheen een losse, vierkante, kofferachtige unit die ook in de box geplaatst kon worden. Toen al, schalden de liedjes door onze woonkamer heen.
En Job maar heen en weer wiegen. En die, inmiddels danig vervelende, dame maar dat sullige liedje zingen. Ons zoontje loopt er statig mee rond. Trots als een pauw. Een beetje steun zoeken, omdat hij zelf nog te wiebelig op zxe2x80x99n beentjes staat.

Ik meldde het u al; de aan-uitknop op dit mechaniek is mijns inziens zeer wezenlijk. Al heeft ook die functionaliteit sinds kort weinig meerwaarde meer. Job weet dat je de muziekjes als mannetje van 1 jaar en 7 maanden ook zxc3xa9lf kunt aanzetten. Laatste redmiddel voor gewiekste vaders? De batterijen er af en toe uit halen. Tja, dan is zoxe2x80x99n Vtech Babywalker een stuk minder interessant. Dan wordt je daar als peutertje zelfs wel een beetje chagrijnig van. De bijgaande foto spreekt boekdelen, lijkt me.

Ach ja, het is voor zoxe2x80x99n menneke natuurlijk even doorzetten. Even wennen en bovenal urenlang hard wenen, maar uiteindelijk heb je als strenge doch rechtvaardige vader wxc3xa9l resultaat geboekt. Dan blijkt de loopkar niet zo interessant meer. Dan heeft Job, net als zijn vader, ineens helemaal niet zo veel behoefte meer aan de Vtech Babywalker. Dan negeert hij zijn kleurrijke plastic rots in de branding enxe2x80xa6. wil hij zelfstandig lopen.

En laat me dit heugelijke nieuws met u delen: dxc3¡t is twee weken geleden gebeurd! Sindsdien is het stil in huis. Zo stil dat ik al die geluidjes onderwijl ook zelf wel een beetje ben gaan missen. Dan zet ik dat knopje stiekem weer even op xe2x80x98onxe2x80x99. En komt zoonlief eigenhandig vanuit de keuken naar de kamer gelopen. Dan zoekt hij nog xc3xa9xc3xa9n klein rondje steun aan deze babyrollator met al die toeters en bellen. En zing ik de dame na: xe2x80x98de koe die loeit, de haan die kraait, kom en doe maar meexe2x80xa6.xe2x80x99

Dennis Dekker